Li_wo, ojczyzno moja!

Natchniony dniem spędzonym wśród familii na głupich zabawach, zasiadam do komputera, aby wyobrazić sobie, co by się stało, gdyby Mickiewicz nie miał do dyspozycji głosek R i T (wybranych w sposób niedemokratyczny):

Żmudzi! Ojczyzno moja! podobnaś do bycia o siłach;
Ile cię należy cenić, ów jedynie ma w żyłach,
Co cię opuścił. Dziś piękność ciebie w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo żal mi we własnej osobie.
Panno błogosławiona, co pilnujesz osady z Jasnym Wzgórzem
I w Przejściu świecisz Kłującym! Co zamek z przedmurzem
Wybudowany przez Mendoga zabezpieczasz z jego ludem!
Jak mnie dziecko z niemocy wyciągnęłaś cudem,
(Gdy od płaczącej macierzy pod Panienki opiekę
Wydany, nieżywą podniosłem powiekę
I niebawem mogłem pieszo pod wejście do kościołów Panny
Iść za działające znów życie Bogu śpiewać Hosanny)
W ów sposób nas oddasz cudem na Ojczyzny łono
Póki co przenoś moją duszę opuszczoną
Do owych wzgórz leśnych, do owych łąk zielonych,
Wszędzie nad niebieskim Niemnem wypłaszczonych;
Do owych pól malowanych nasionem pomieszanym;
Wyzłacanych pszenicą, zbożem innym na błysk pomalowanym;
Gdzie lśniący żółcią świerzop, składnik blinów jak śnieg biały
Gdzie panieńskim pąsem dzięcielina płonie przez dzień cały,
A całość przepasana jakby pasem, miedzą
Zieloną, na niej z rzadka ciche owocowe drzewa siedzą.

Kto się podejmie Ody do młodości bez M i K?